Darısı 77'ye

2016 sonların ve yeni başlangıçların yılı oldu bu sene.

Evet, en büyük son okul hayatımındı. Mezuniyet tek başına yeterli bir son. Tek başına ama çoğul. Çünkü okul bitince bi'çok şey onunla birlikte bitti.

Hayatımın ilk yarısı bitti. İlk yarısı ama 23 sene sürdü sadece. Geri kalan yarısı ne kadar sürer bilinmez. Yeni mezun tribi yapmak istiyorum aslında ama sanırım belli süre yapmayınca paslanıyor insan ya da alışıyor.

Alıştım evet. Mezun olmuş olmaya, aile evine, geçen 5 sene sonunda kürkçü dükkanına geri dönmeye ve hatta çalışma hayatına ya da daha doğru bir tabirle monotonluğa.

Açık konuşacak olursam çalışma hayatına tam olarak bir sıfat bulamıyorum ama emin olduğum bir şey varsa o da monoton oluşu.
Ah Sakarya ah...

2016, ayrıca 3-4 senelik bir serüvenin de sonu oldu. Pat diye bitmeli bir son. Arada akla gelince 'lan' demeli bir son.

Yanılgıların, yanlışların, sıkılmaların, bocalamaların, kayıpların yılı...

Sanırım 2016 herkesin dediği gibi 'çirkin' bir sene oldu benim için de. Düşününce aklıma 'bak bu çok güzeldi' dediğim ufak tefek şeyler geliyor. 2013-2014'le yarıştırmayı denersek, denemeyelim.

2017'den isteyebilecek bir dilek hakkım varsa şayet, -ki yoktur- iyi olmasını, iyi gelmesini dilerim. (Var mı?)

('Kime göre iyi' diye soran olursa diye; Bana, bana göre iyi olsun yeter.)

Bu arada bu blogun 7. yılına giriyoruz.
Çocuğum bu sene ilk okula başlıyor.

Belki de Hep Böyleydim?

''Gerçekten hala beni hatırlıyor musun,
mesela en çok neye gülerdim ?
Yalan yok bazı şeyleri unutuyorum,
Bilirsin zaten kötüydü hafızam.
Şarkılar yazmadım diye mi gitmiştin ?
Yoksa birini mi sevmiştin ben uyurken ?
Senden sonra pek bi şey değişmedi aslında
Koltukta uyumayı severdim hatırlasana.

Unut gitsin geçmişi bunca zaman sonra nasılsın ?
Böyle biraz tuhaf oldu sanki ayaküstü konuşmasak iyiydi.

İnan bazen düşünüyorum seni, hep değil
Hem zaten ciddiyetsiz bir adamdım.
Akşamları sayfalarda notlar arıyorum,
İkinci el kitapları bu yüzden mi seviyorum ?
Bilmiyorum kırgın mıyım  biraz sessizim.
Haklısın belki de hep böyleydim.''
----------------------------------------------------------------------
Bir anı olarak, tek yapabildiğim şarkılar dinlemek ve biraz hüzünlenmek.
He biraz da özlemek, sonra unutmak.
Sonra tekrar hatırlamak, yine unutmak.

İyi misin?

+Üzgünüm Enrico, bunun mümkün olması iyilerin cennete gitmesi gibi bir şey.

-Ama iyiler cennete gider? 

+Hayır çocuğum, iyiler dosdoğru aşağı gider. 

Çakılırcasına…

Sandalye boş mu? A pardon, seni görmedim

Bazen melankoliyi özlüyorum. Mantığımı devre dışı bırakabilmeyi unuttum.
Yaptığım hatalar sayılı ama saymayı bitiremiyorum, kaçta kaldığımı unutup baştan başlıyorum.
İlerisi belirsizken yaşamak zor. Çok fazla ilerisi için plan yapıp yaşamak da.
Hayat zor.
Selam.
Zor diyorum ama ne yaşadım da bu sonuca vardım bilmiyorum.
Ya da hatırlamıyorum.
Hatırlamak istemiyor da olabilirim.
Hatalarımı kabul etsem bile geri adım atmıyorum.
Bazı insanlar beni korkutuyor. Bazıları sinirlendiriyor.
Bazılarının yanındaysa kendim olamıyorum.
Yanında kendim olabildiklerimi de uzaklaştırıyorum.
Kimisi de beni yok sayıyor.
Sanırım 'ben'den korkuyorum.
Yine yazıyorum. Bi'şeyler yolunda değil.
Ne olduğu konusunda emin değilim.
Kelimelerim cümle oluşturamıyor.

Yanına Gideyim Yalnızlığı

''Birisinin yalnız olması fikri çok üzücü. Sevdiğin birinin yalnız olduğunu bilmek de çok üzücü. Çünkü bu yalnızlık “yanına gideyim” yalnızlığı değil. Bu his yalnızlığı. Bu gecenin bi vakti sakin şarkılar dinlerken hiçbir şey hissetmeden tavanı izleme yalnızlığı''

-iyidikyaböyle

'Yalnızlık'

+'Yalnızlık?'

-'Yalnızlık... Sanırım garip bir hastalık ya da bağımlılık gibi bir şey. Pek kurtulamadığım.

+'Yani artık yalnızlıktan şikayet etmeyecek kadar mutlu bir yalnızlık?'

-'Yoo, hayır. Tam tersi. Her zaman çok şikayet edebilecek ama ondan asla vazgeçemeyecek kadar büyük bir ruh hastalığı'