Freedom

Yaptım. 

Asla tekrar yapmayacağım dediğimi yaptım. Kendime söz verdim tekrar. 'Bu defa son' 

Rahatladım. İçimde tutmaktan yorulduklarımdan tek seferde kurtulmaktan memnunum. Hayır, pişman değilim. Bu sefer pişman değilim.

Mutlu olabilirdim, olamadım. Sorun değil. Çünkü mutsuz değilim. 

Beklemediğimin gerçekleşmesini umdum, beklediğim oldu. Şaşırmadım. Daha önce yaşamıştım.

Artık özgürüm.

Gelme

Her şey o kadar güzelken geliyosun ki, bütün o düzeni mahvedip, planları yıkıyorsun.

Uzaklaşmanı bekliyorum, gidiyorsun sanıyorum, artık yoksun diyorum, kendimi başka şeylere adapte ediyorum, tamam bu sefer oldu diyorum ama sen yine geliyorsun.

Uyuyamadığım gecelerde seni düşünmekten vazgeçmişken kendini tekrar hatırlatıp, ‘Yok öyle bi dünya’ diyorsun bana. Yapma.

Hayatımı tek başıma yaşamak istemiyorum, yanımda birileri olsun istiyorum ama sen beni oradan gözlerken, hiç istemediğim bir anda ortaya çıkarken başaramıyorum. Sürekli sana takılıyorum.

Yapma.

Mutlu Ol

Tekrar aydınlığa çıkabilmek için karanlığa yazıyorum. O karanlık sayfalar dolarsa belki tekrar üzerine yazabilirim diye.

Belki kendime gelirim ya da belki eski beni bi yerlerden bulurum diye umuyorum.

Belki kendime sürekli aynı şeyleri söylersem gerçeğe çevirebilirim diye düşünüyorum

Bundan sonra sürekli yazıyorum, bundan sonra daha az uyuyup daha çok düşünüyorum.

Düşündükçe kendimi bitiriyorum.

Bittikçe baştan başlama gücünü kendimde bulamıyorum.

Her yeni sona ulaştıktan sonra bir yaş daha büyüyorum. Günler yeni birer yaş olarak geri dönüyor.

19 yaşında 30 oluyorum. 20 yaşında 45. 25 yaşındaysa ölüyorum.

'Neden böyle?' sorusunu kendime her sorduğumda daha dibe doğru sürükleniyorum.

Merhaba.

Yaşamadan nasıl bu hale geldik?