20 Mart 2012 Salı

Seni Özlediğim Zamanlar

Kimi hikayeler bitmek için vardır, kimileriyse hiç bitmemek için ama bizimkisi yarım kalmıştı seninle. Ne sonlandırabildik, ne de sonsuzluğa ulaşabildik. Öyle arada kaldı ki, bazen hala sürüyor gibi hissediyorum. Hep bir adım sonra yanındaymışım gibi geliyor. Sanki istesem, hemen telefonun diğer ucunda olacakmışsın gibi.

Bazense aramızda kapanmayacak mesafeler, aşılamayacak dağlar varmış, seni benden zorla koparmışlar sanıyorum. Bitmemiş, başkaları tarafından bitirilmiş, bitmek zorunda bırakılmış gibi.

Oysa ben sadece kendimi kandırıyorum, seni özlediğim zamanlar.

4 Mart 2012 Pazar

İlk Giden

Öldük, ölüyoruz. Bir döngünün içine saplanmış, öldüktükten sonra yaşamaya devam ediyoruz.

Bir şeyleri yanlış yaparak büyüyor, hiçbir işi tamamlamadan ölüyoruz. Sonra soruyorlar 'Nasıl bilirdiniz?' diye. Herkes 'iyi bilirdik' diye dışa vuruyor içindekileri. İçlerindekiler ise bambaşka halbuki. İçlerinden 'Hiçbir işi tam yapmadı ki, nasıl bilelim?' diyorlar belki. Haklılar.

Belki de çoğu ölümümü bekliyordu, 'Artık ayakbağından başka bir şey değil' diyorlardı belki. Yerimden kalkamıyor oluşum benim suçum mu? Bedenime hükmedemiyor oluşum? İçeceğim suyu bile kendim alamaz, yemeğimi kendim yiyemezken, kurduğum birkaç cümle insanları neden bu kadar rahatsız eder ki? Tüm gün yatarken, yanıma gelen insanlarla birkaç kelime etmem ve onlar gittikten sonra kendimle konuşmamın nesi yanlış anlamıyorum.

Ölüyorum. Kurduğum son birkaç cümleyi fazla görmemelisiniz.

Öldüm, geride hiçbir şey bırakmadım belki. Belki bir kaç anı sadece, hatırlayanların 'Ne adamdı be' diyebileceği ama iyi mi kötü mü anlamına geldiği bilinmez bir 'Ne adamdı'

Gidişimden sonra, ardımdan ağlayan olacak mı merak ediyorum. Göz yaşları benim için de dökülecek mi acaba. Ben tüm gün yatarken, bana bağırıp çağıran insanlar gidişimin ardında ağlayacaklar mı? Yoksa 'Sonunda!' mı diyecekler?

Büyükbabamı her zaman uzaktan gördüm, yakından tanımadım. O 'dede-torun' ilişkimiz olmadı hiç. Belki biraz idealist, belki de yarım akıllı biriydi ama hep kendi istediklerini yapmıştı hayatında, insanları incitmiş olsa da.

Kişi her ne yapmış olursa olsun, öldükten sonra gözyaşlarını hak ediyor.

Bugün, ilk defa, ailemden birini kaybettim.

3 Mart 2012 Cumartesi

Ben Kaç Kişiyim?

Her gidenin ardından bişeyler yazarken, yazmak için onların gitmesini ve yalnızlığımı beklerken, tekrardan birilerinin hayatıma girmesini, birilerinin yeniden 'ben' olmasını beklemem ne kadar mantıklıysa, onların beni bırakması da o kadar mantıklıydı.

Hep 'ben' derken, artık 'biz' diyebileceğim, gerçekten sevebileceğim birilerini bekliyor olmam, kendimle çeliştiğim zamanlardan sadece birisi. Halbuki ben kimseyle 'bir' olmak istemezdim. Sanırım büyüdükçe yalnızlığını paylaşmak için birilerini arıyor insan.

Beklemek yapılan en büyük hatalardan biriyken, benim yaptığım tek eylem olması, eylemsizlikten ölüyor oluşum ve beni kimsenin yerimden kaldırmaması, yalnızlığımla konuşur hale gelmiş olmam kendimden başkasının hatası olamaz.

Takılıp düştüğüm ilk engelden sonra, yönümü değiştirip, bambaşka biri oluşum ise sadece onun suçu. Verdiğim kararlar ise sadece benim.

Genellikle insanları kandırıyor, asla söylemeyeceğim şeyleri onlar memnun olsun, yanımdan ayrılmasınlar diye söylüyor oluşum sadece mutsuzluğumu biraz dağıtmak ve birilerinin tebessümünü görebilmek için.

İnsaların arasında gülüyor, eğleniyor görünüşüm ise sadece onların yanında kendimi unutuyor, diğer benliğime bürünüyor oluşumdan.

Aslında hepimiz kendimizden korkup kaçmıyor muyuz? Farklı kişiliklere bürünmüyor muyuz çoğu zaman?

Yoksa senden sadece bir tane olduğunu mu düşünüyordun?